Cechy Kotów Perskich i Egzotycznych
Głowa - Czaszka okrągła; Czoło zaokrąglone; Pełne, dobrze odznaczające się policzki; Broda silnej budowy z szeroką żuchwą;
Uszy - Nieduże, zaokrąglone na końcach z kępkami dłuższych włosów; Szeroko ustawione względem siebie; Osadzone nisko;
Oczy - Duże okrągłe, szeroko rozstawione w kolorach intensywnych uzależnionych od kategorii rasy;
Szyja - Krótka i mocna;
Korpus - Sinej muskularnej budowy; Szeroka klatka piersiowa; Masywny kark i plecy;
Kończyny - Krótkie, masywne o grubym kośćcu; Łapy duże i okrągłe z kępkami włosów między palcami;
Ogon - Krótki, bardzo puszysty u końca zaokrąglony, proporcjonalny do reszty ciała;
Futro - Długie, puszyste, jedwabiste i miękkie, nie wełniste, kryza wokół szyi;
Wady nie pozwalające na przyznanie certyfikatu:
Deformacje kośćca i czaszki (nie dotyczy kastratów); Oczy zbyt głęboko osadzone lub wyłupiaste lub zezowate; Choroby oczu; Niepoprawny zgryz (przodo lub tyłozgryz powyżej 2mm); Zęby stępione lub ułamane; Deformacje ogona (nie dotyczy kastratów); Kondycja ogólna (wychudzenie lub zapasienie).
Kot Biały Perski i Egzotyczny – ta odmiana kota perskiego jest bardzo popularna. Cieszy się niezmiennie powodzeniem u kocich wielbicieli już prawie od 100 lat. Jest rezultatem skrzyżowania rasy Angora i Perskiej.
Białe Persy miały niebieskie oczy a ta genetyczna anomalia spowodowała, że wiele z nich było głuchych. Dużym wysiłkiem hodowców wadę wyeliminowano. Kolejne krzyżówki Białego Persa z Niebieskim i Czarnym wyeliminowały głuchotę całkowicie. Rezultatem krzyżówek było potomstwo, które nie tylko miało bardziej solidne kości i ładniejsze ciała, kształty głowy ale i różne kolory oczu na przykład miedziane, pomarańczowe, niebieskie lub każde z oczu w odmiennym kolorze.
Najważniejszym atutem jednak było to, że miały już dobry słuch. Okazało się, że niektóre koty o dwukolorowych oczach mają wadę słuchu w uchu po stronie niebieskiego oka. Dzisiejsze Białe Persy jak i koty Egzotyczne są klasyfikowane do różnych odmian ze względu na kolor oczu.
Kot Ragdoll to jeden z najcięższych, grubokościstych kotów domowych, samce mogą ważyć nawet 17 kg. Są ogromne. Samiec może być 3 razy większy od przeciętnego kota. W dotyku przypomina królika. To kot idealny, cichy, spokojny i zawsze obecny. Są przyjacielskie, chodzą za właścicielem z pokoju do pokoju, nazywane są „psimi kotami” bo depczą po piętach jak szczeniaki. Rogdoll to inaczej „szmaciana lalka”, kiedy się je podnosi robią się wiotkie.
Zaczęło się w Kalifornii w 1963 roku od hodowcy Ann Baker. Miała w zwyczaju wypożyczać od sąsiadki, pani Pennels, czarnego kocura zwanego Blackie. Kocur był nierodowodowy. Jego matka Josephine była biała i raczej wyglądała jak półdługowłosa Angora. Była potrącona przez samochód. Po paru dniach odnaleziona na ulicy została dostarczona do weterynarynarza. Wyleczona wróciła do właścicielki, pani Pennels. Mimo wypadku miała jeszcze parę miotów kociąt.
Od tego wydarzenia kocica zmieniła się, była bardzo osowiała i spokojna, wydawała się nieczuła na ból. Jej potomstwo również przyjęło takie cechy. Urodziła niezwykle wzorzystego kociaka, był podobny do kota Świętego Birmańskiego.
Don Sfinks Kot hipoalergiczny!
Don Sfinks (Sphynx), znany również jako kot Donskoy, to bardzo nowa rasa odkryta w rosyjskim mieście Rostów nad rzeką Don. W 1987 roku pewna pani zauważyła wśród bezpańskich kotów łysego kociaka. Myśląc że kto jest chory, przygarneła zwierze. Kot, nazwany został Varvara, oczywiście okazał się być zdrowym. Po czasie kotka miała miot bezwłosych kociąt. Rasa Don Sfinks powstał przez mutację genu dominującego, więc łatwo jest geny przekazywać potomstwu.
Koty te posiadają trzy rodzaje włosów: określane zamszem, meszek aksamitny o nazwie welur oraz teksturowe jak koniec pędzla. Większość z nich jest jednak całkowicie łysa tudzież po czasie robi się łysa. Don Sfinks posiada oryginalne łapy, które kończą się bardzo długimi palcami, przez co jest bardzo zręczny. Mogą rzeczy i trzymać tak, jakby miały rączki.